Ciara arriveerde. Dochter 2 was net naar haar werk. Ik had me zojuist – voor mijn opleiding – uitgebreid gebogen over een casus van een koppel wat vastzat in huwelijksperikelen. Morgen moet ik het presenteren maar dat is morgen pas. De klok gaf aan dat ik 1,5 uur voor mezelf had. Een meditatiemogelijkheid dus. Yoga Nidra. Het cadeau van het jaar 2019. Oortjes in, geluid aan, liggen, ademen, en weg…Ik stelde me liefde voor, de kleur erbij, hoe zich dat uitbreidde van mij naar de kamer, naar de stad, naar het land. En PING! daar was Yolo. Op de whatsapp. Ze appt altijd maar één woord.

“Tijd?”

“Ja, nu, bij mij thuis.”

Drie woorden terug: “Ik kom eraan”.

Er liep een rilling langs mijn lijf. Kippenvel. Onbehagen. Zorg. En terecht. Haar vader bracht haar en begeleidde haar naar binnen. Hij ging zelf even koffie drinken in hotel NY. Ze was nooit bij me thuis geweest maar zat op de bank alsof ze daar altijd zat. We praatten. We zijn dezelfde taal gaan spreken.

“Carina, zei ze, ik heb afscheid genomen. Van mensen, van twijfel, van controle, van angst, van pijn. I did it. Dank voor het delen van jouw reis. Ik ben dezelfde route gegaan.”

“Mijn reis was dezelfde route maar wel van een heel ander kaliber” zei ik.

“Nee hoor, zei zij, jij was mijn beste reismaatje”.

Onze kruising van wegen was perfect, onze timing ook en onze afstemming ook. Ze had een cadeautje in haar handen en gaf het. We staarden naar elkaar. Twee zielen, één gevoel. Ik haat afscheid. Zij ook. Ik pakte haar handen en vlocht mijn vingers door de hare. Ze lachte.

“Je bent de enige vrouw met wie ik ooit hand in hand gelopen heb” zei ze.

“Fijn toch, zei ik, vasthouden?”

“Yes”, zei zij.

Ze haalde adem.

“En nu vertel ik je mijn laatste geheim. Je schrijft altijd alles op maar dit mag niet opgeschreven worden en dan ook nergens. Ook niet in je dagboek. Dit – het geheim – laat ik bij jou achter want daar is het veilig omdat jij alles wat niet mooi is – of ronduit lelijk – kan ombuigen tot iets acceptabels. Wil je dat voor me doen? En dan stuur jij het later – als ik dood ben – in gedachten het universum in, met jouw positieve labeltje eraan. En dan kan het vergeten worden. En na het vertellen app ik mijn vader dat hij me weer komt ophalen, goed?”

Ik knikte – er was geen andere keuze – en ik luisterde. Het omdraaien van wat zij lelijk vond in iets acceptabels was een makkie. Dat kon ik waar zij bij was. Met liefde is trouwens alles een makkie.

No worries, Yolo, er zit nu een positief labeltje aan. Gooi jij het anders zelf weg? Het komt goed. Ik weet dat ik je niet meer ga zien maar weet dat de rest van je reis zonder balast is. Hoop dat je dat zo voelt!

De vorige keer wist ik het niet maar nu weet ik het wel: dit is de laatste omhelzing. Dag? Dag! Voordeur dicht. Loslaten. Of anders vasthouden. Ik keek op mijn horloge. Nog een half uur. Ciara raasde. Tijd voor tranen.