We bliezen het jaar uit, Yolo en ik. De allerlaatste dag van het jaar had ik nog drie coachingsgesprekken staan. En een to do lijstje met 19 items. Typisch. En prima.

Yolo was de laatste van de drie gesprekken. Ze leeft maar ik spreek haar nauwelijks. Afscheid van het leven nemen en tegelijkertijd zoveel mogelijk leven is veel werk. Maar nu wilde ze wandelen. Wit smal hoofdje, winterjas, handschoenen, muts. Sneakers in plaats van haar hakken. Make up-loos. Prachtig. Ze was jarig geweest. Ik vraag niet meer naar triviale zaken maar ook niet meer naar grote issues. Ik loop daar maar, naast haar. Ik volg. Zoals altijd vraagt ze hoe het met mij is. Ik geloof in nabijheid. Meestal vertel ik ook of meer dan dat: deel ik ook. Maar nu tijd zo gecondenseerd lijkt vroeg ik me af of we dit pad wel moeten gaan.

“Hoe was Zuid Afrika?”

“Wil je praten over mijn reis?”

“Ja! Ik ben benieuwd!”

Ik pikte er iets uit wat zij misschien als opstapje kon gebruiken. Van kalfjes via koetjes naar de zin van de wandeling. Met behulp van opstapjes. Dat is eigenlijk wat ik doe, besefte ik. Mijn werk is goochelen met opstapjes.

“De yoga-ervaring was mooi, zei ik, en ik was daar met drie andere vrouwen. Mooie mensen die allemaal geloofden in reïncarnatie”

Ze keek me aan.

“Een daarvan is arts” zei ik. Ik weet niet waarom ik het zei. Misschien om te bewijzen dat slimme rationele mensen hier ook in geloven? Het was een zwaktebod.

“En jij?” Ze vertraagde haar pas toen ze het vroeg.

“Ik niet denk ik, ik denk dat we hier op aarde maar één leven hebben. Maar ik geloof wel in een ziel. Wij zijn meer dan een lichaam. Er is ook een ziel.”

Ze knikte.

“Dat merk je in de liefde, zei ze, soms passen lichamen bij elkaar, soms de zielen en soms allebei.” We kletsten door. Het ging ergens heen terwijl we praatten over achterlaten.

“Ik heb mijn soulmate wel eens gevonden, zei zij, maar het werd toch niets tussen ons.”

“Ik ook, zei ik, en werd het ook niet. Het gebeurt aan de lopende band wereldwijd dat het dan toch niets wordt. De timing klopt dan niet. Ofzo”

De liefdes kwamen voorbij.

Ik dacht aan mijn lessen – in Zuid Afrika – die zich focusten op ‘Raising the vibrations’ ofwel je niet neerleggen bij timing maar je eigen script schrijven waarin de timing wel klopt. Zou dat voor Yolo ook nog werken? Aan het einde van je leven – als tijdgebrek reëler dan reël is – is het leven immers een snelkookpan. Gooi er alle goede ingrediënten in en de maaltijd is echt eerder klaar dan wanneer je zeeën van tijd ervaart. Ik gooide er wat inzichten in, en zij de hare.

We praatten en praatten en praatten.

We wandelen ook altijd een stuk zwijgend met ieder een oortje in. Luisterend naar een liedje op een van onze playlists. Dit keer kwam Keane voorbij, omdat ik ze bij het top 2000 café had gehoord. Ik deel graag liedjes. Ze helpen me herinneren. Later.

Anderhalf uur vloog om. Er kwam zowaar een plan. Een plan met een nieuw script. Een voornemen. Voor de resterende tijd. Het borrelde in mij en het borrelde in haar.

Haar witte gezichtje had een rode blos gekregen. Haar mooie ogen straalden weer. “We drinken even thee, zei ze, en dan sluiten we luchtig af.” Laten we maar in Loos gaan zitten dan, zei ik. Ze lachtte.

“Nou hup, praatte ze mij na, vertel even iets luchtigs”

“Ik heb een nieuwe kat, zei ik, en hij heeft op mijn bed gepist.”

“Hij wil geen bijzaak zijn dus” constateerde ze.

“Zeker niet” zei ik.

“Hoe heet-ie?”

“Weet je nog waar wij eens koffie dronken, waar groot op de muur staat: “de omgeving van de mens, is de medemens?”

“Deelder! riep ze, heet hij Deelder?”

“Geprobeerd, zei ik, maar klinkt alsof je Dildo roept. Hij heet Jules. Hij luistert ernaar.” Ze keurde het goed.

We namen afscheid zoals we begroeten; met een kus en een stevige hug. En nog een. En nog een. Ik voelde botjes. Bij haar. En tranen branden. Bij mij. Is dit de laatste keer? Goed om het niet te weten. Goed om niets te weten. Goed om de onbekende toekomst te omarmen. Goed om je eraan over te geven. Goed om niet te “vechten”. Dit jaar was het jaar van de bijzondere ontmoetingen. Zoveel mensen in mijn hart gesloten. Zoveel schoonheid. Nog één “hug” van Yolo. Nog zeven items op mijn to-do lijst. En dan lopen we 2020 in. Wij allemaal. Mooi is dat. De beste wensen, lieve mensen. ❤️🙏