Ik ben weer thuis, terug van mijn “life changing yoga retreat”. Zo was de belofte, dat is waar ik voor had betaald. Maar het had vooral ook praktische wortels. Ik zocht iets betaalbaars om mijn fysieke flexibiliteit op te schroeven, bij voorkeur in Afrika, op precies die datum dat het qua werkzaamheden uitkwam, met een wild-life reserve in de buurt. Zuid Afrika bleek het goedkoopst van de zes Afrikaanse landen op mijn lijstje en is bovendien een land waar ik vijf jaar geleden verliefd op was geworden. De keuze was dus makkelijk.

Op die datum dat ik kon, starten er twee yoga retreats: één in Kaapstad (veel te duur) en eentje in Kwazulu Natal (heel betaalbaar). Naast een wildlife reserve. De keuze was makkelijk en het “life changing” gedeelte deed mij op z’n minst glimlachen. De belofte alleen was al zo mooi dat ik erin geloven secondair vond.

Tien dagen zouden we met vier studenten zijn, daarna zouden twee van de vier doorgaan om zelf yogateacher te worden, eentje was het al en ging op doorreis. Ik was nummer vier en kwam alleen maar voor die tien dagen. Ongeoefend. Onervaren. Uit drukte. Zonder duidelijk plan. Een beetje vreemde eend dus maar de rest van de mensen was ook niet standaard.

Ik deelde mijn badkamer met een Duitse anesthesist. Haar schaamteloosheid (plassen terwijl ik mijn haren kam) en haar openheid waren ontwapenend. Er was een Zuid Afrikaanse van Griekse origine uit Johannesburg, die in het dagelijks leven in “finance” werkte maar een groot zwak had voor “special needs children” en dieren. Ze had daar een eigen schooltje voor opgezet, voor kinderen met een zogenaamd invoegprobleempje. Ze was eigenlijk een leraar in hart en nieren. Haar dromen en haar huidige werkzaamheden sloten momenteel niet op elkaar aan. De derde persoon kwam uit Pretoria, had een eigen hotelletje daar en was geïnteresseerd in sjamanisme. De yogajuf – van origine uit Zimbabwe – was getrouwd met een ex-hooligan uit Birmingham. Beiden rookten, beiden met een hart van goud, beiden deelden gul uit in de wereld, zonder dat het ergens zoetsappig werd. De humor en het bier hielpen daarbij. Misschien de sigaretten ook. Verder waren er nog vier honden ter grootte van een Shetland pony en twee stafleden in huis. Met elkaar moet je het doen die tien dagen. Dat is het kluppie. De basis voor een life changing experience lag klaar. Twee kanten op. Ik had wel een lichte voorkeur voor de positieve kant, want life changing op zichzelf zegt niets over de richting…

Het verhaal van mijn leven is dat ik vaak ergens inspring zonder eerst goed de gebruiksaanwijzing gelezen te hebben. Kennelijk zitten er voor mij veel belonende elementen in het avontuur en in het onverwachte. Dit keer knipoogde het onverwachte naar me tijdens de allereerste workshop na yogales één. Deze tien dagen – werd me duidelijk op dát moment – zouden gaan over de manifestatie van dromen door middel van yoga nidra. “Wat je denkt, wat je voelt en wat je zegt is wat je creëert” is daar het motto van. Asana – gymen op een matje, waar ik voor kwam – zou maar een klein deel van de tien dagen in beslag nemen. Maar stelde de yogajuf mij en de andere studenten gerust terwijl ik nog aan het schakelen was: “je bent op de juiste plek, met de juiste mensen, op het juiste moment, het juiste aan het doen, op dít moment want je bent er klaar voor”. En ik maar denken dat ik hier was beland om praktische redenen en omdat ik nooit goed websites lees..

De dagindeling werd verteld en zo hoorde ik het goede nieuws dat de avonden werden afgesloten met bier, wijn en sterke verhalen. Het voelde goed! Dromen heb ik genoeg, maar er was wel een gebrek aan het geloof in de manifestatie daarvan. De quote waar ik 2018 mee afsloot en het nieuwe jaar mee inging was echter “You are only as strong as your readiness to surrender” Dit wordt het dan. Dit wordt meer dan meedoen. Ik zou me hieraan overgeven. Net voor het einde van het jaar. Zonder oordeel. Zonder verzet. Kijken wat het brengt.

Was het nu levensveranderend, deze tien dagen? Ja, en dat had vele oorzaken en elementen. Het magische van het land, de liefde van vier honden die ons opnamen in hun roedel en ons mee uit wandelen namen, de vriendschap die ontstond met de drie andere meiden, de vele wonderverhalen van de yogi, de blunderverhalen van ons leven tijdens het avondeten en de wijn, en de overgedragen spirituele kennis die naadloos aansloot op alle kennis die ik in de loop van mijn leven heb opgedaan qua ervaring, werk en studie. Dit tezamen haalde mij uit mijn drukte en zette mij in de warmtezone. “Je hebt een lijntje met boven”, zei het meisje wat iets heeft met sjamanisme. “Je hebt veel kennis”, zei de teacher. “je kan mensen helpen en genezen”, zei de dokter. Wat ik leerde is wat ik al lang weet met mijn hoofd: wat je zegt bén je zelf. Nu. Ik hoorde ineens wat ik tegen anderen zei. Maar daarnaast schrijf je je eigen “script” voor de toekomst. Want wat je voelt en denkt en tegen jezelf blijft zeggen creëer je. Het klopt als een bus. Er is wel geloof ter grootte van een graankorrel voor nodig. Maar dat blijkt allemaal trainbaar, mits in bezit van discipline. Dat is een jammer zwak puntje aan mij… Geeft niet, zei de yogajuf tegen mij, “make your mess your message”. Daarmee viel al het moeten van me af. Daar werd het echt levensveranderend. Mijn bende nuttig maken. Dat is nog eens een droom!

Nu ben ik thuis en kijk naar alles wat er goed gaat. Tel je zegeningen is onderdeel van mijn nieuwe leefstijl. Er is zo bloody veel wat goed gaat! Woensdag is de afstudeer ceremonie van dochter 1 bijvoorbeeld. Dochter 1 maakte zich altijd zorgen over de juiste keuze. “Zoveel keuzes, zei de wetenschapper bij geboorte, wat zal ik doen?” Het maakt niet uit, zei ik dan, alles is goed. Een paar maanden geleden was ze klaar met haar studie. Nu is ze fotograaf en woont in Londen. Het is niet wat ik ooit had gedacht maar het is wel goed! Maar alles is goed, zegt de leer achter de yoga. Alle ervaringen en alle keuzes hebben zijn waarde. Zelfs ziekte, dood en beeïndigde liefde. Er is geen roet. Althans niet in het eten. Elke maaltijd is precies zoals-ie moet zijn. Mooi toch? Ik hoop dat ik nog heeeeel lang in deze zen staat blijf. In ieder geval tot mijn volgende vakantie 😊🙏.

En tot die tijd, wat yoga nidra, wat gymen op een matje, wat gevarieerde snuifoefeningen in – wat ze in yogakringen noemen – “easy posture” maar wat nu nog uiterst ongemakkelijk is. En lopen. Lopen. Lopen. Oortjes in, Jessie Buckley op:

“I will fly beyond this valley

I will open up the gates

And when I reach the place I’m going

I will surely know my way

I was born without a whisper

I was born beneath the rain

And when I reach the place I’m going

I will surely know my way”