Gisteren liepen oudste dochter en ik over de heuvels van de buitenwijken van Bergen. We stapten op de “lightrail” die ons vervoerde van Slettebakken via Sletten naar Paradis om te eindigen in Bergen. Daar aten we soep, kochten we een megatube smeerkaas met jalepêno pepers en gingen weer terug. Avontuurlijker gaat het hier niet worden dus dat onthaast. De ochtenden, wanneer Dochter 1 in bed ligt, kijk ik over die regenachtige heuvels uit en schrijf.

Ex-lief was altijd groot fan wanneer ik schrijven combineerde met cynisme en irritatie. Het deed hem zeer breed glimlachen of soms zelfs hardop grinniken. Iets wat verder alleen Gumbah in hem kon bewerkstelligen want een echte lachebek is hij niet te noemen. Hij zag hier zelfs brood in. Een van mijn beroemde gefrustreerde uitspraken – “nu al geen zin in morgen” – vond hij een boektitel waard. Dat kon een bestseller worden! Zeker als ik het zou vullen met al mijn bijbehorende gedachten. Meestal leidden mijn gedachten namelijk naar hetzelfde punt als ik vooruit keek. Een ambivalent punt waar twee overtuigingen samenkwamen, te weten: “al dit gekut leidt uiteindelijk tot niks” en “je moet veranderen wat je niet kunt accepteren”. Een onoplosbare discrepantie. Overigens deed dat niets af aan mijn verder vrolijke aard. Het was gewoon mijn dagelijks gedachtentrip. “Drafts” zou mijn tweede bestseller worden. Ook dat vond hij bestseller materiaal. Drafts is even simpel: bij irritatie schreef ik twee mails. Een acceptabele (“beste bla bla, dank voor je advies maar ik merk dat ik in mening wat verschil van de aanpak. Mag ik voorstellen om…”) en eentje die ik nooit verstuurde – maar dus bij drafts opsloeg – en wat de sociaal onwenselijke variant was van mijn irritatie (“hee oetlul, steek je kutadvies maar in je …. “). Sociale suicide zeg maar. Ergens was ik altijd doodsbang dat ik een keer op “send” zou drukken als ik drafts schreef, zoals een mens bang is dat-ie springt, als ie op een hoog randje staat. Maar ik zelf sprong nooit van het randje door een draftsversie te versturen. Ik behield mijn banen en m’n sociale leven.

De afgelopen zes jaar kwam yoga in m’n leven, met bijbehorende retreats, boeken en mensen. Yoga zelf is gewoon gymen op een matje natuurlijk. Een mens hoeft de achterliggende boeddhistische gedachten nauwelijks toe te laten. Tot je het wel doet en niets blijft wat het is. Zo kwam ook Eckhart Tolle mijn leven binnen via podcasts van de SuperSoulSundays met Oprah. De ontbrekende schakel in mijn leven. Iedereen heeft er eentje en de mijne heet dus Eckhart. Hij voegde samen waar Wayne Dyer, Byron Katie, David Hawkings, Carl Gustav Jung, Einstein’s ego-loze levensvisie en de Stoïcijnse filosofie al hun ei hadden gelegd. Die slome man, met zijn spencertje in de kleuren lichtgeel, paars, groen en grijs, grinnikend op zo’n harde stoel op een podium ergens. Met een soort rouwboeket bloemen naast hem. Vragen beantwoordend. Speeches gevend. Ik ging de vele youtube filmpjes ook maar kijken. En zijn cursus volgen. Hij werd mijn drugs. Als ik me een beetje down voelde, werd Eckhart opgezet.

Eckhart kwam – net als Freud – met ego op de proppen. Een ander ego dan het ego wat ik kende van Freud maar ook een onzichtbaar gecreëerd taalconcept, wat alles bepaalt. Ik zal niet uitweiden wat het precies is maar samengevat is het niet wie je bént. Het is ontstaan door allerlei gedachtenpatronen (“al dit gekut leidt uiteindelijk tot niks” bijv…) die niets met de waarheid van doen hebben, maar die je onbewust door het leven heen loodsen zonder dat het tot iets goeds leidt. Het ego zorgt namelijk dat je handelt naar je gedachtenpatronen en bijbehorende gevoelens, wat jammer is want het is niet wijs. Maar dat weet ik pas sinds Eckhart.

Wat je wél bent is “je diepere zelf”: vrij van emoties en aangeleerde onzin. Je essentie. Hier kan je bij komen, mits je het ego stapje voor stapje laat sterven. Dat is een hele tocht. De heuveltje van Bergen zijn er niks bij. Maar het is boven alles accepteren wat er is in plaats van het willen veranderen. En morgen doet er ook niet toe. Er is alleen nu. Ik kan wel nu al geen zin hebben in morgen natuurlijk maar dat is dan nu verspilde tijd. Evenals een mail opstellen en in drafts zetten. Ik had dit graag 25 jaar geleden zo duidelijk gezien maar toen zocht ik nog mijn heil in Freud. Overigens had die ook een punt. Deze zei dat het proces – waarbij het onbewuste bewúst wordt – alleen (therapeutische) waarde heeft als het spontaan plaatsvindt. Dat is zo. Spontaan – na vele jaren gekut dus – heb ik zin gekregen in vandaag. Het is gewoon een proces en het brengt me nu hier. In Bergen. Met een tube smeerkaas. En morgen? Morgen is morgen. En daar heb ik overigens ook best zin in. Zelfs als het leidt naar Slettebakken.