Ik stapte het appartement uit en liep doelbewust een kant op. Gympies aan, gele rugzak om, laptopje en schriftje erin. Ik ken de weg inmiddels een beetje. Misschien omdat ik er inmiddels ruim 30 wandelkilometers op heb zitten, misschien omdat de weg in New York vrij intuïtief is. Mijn innerlijke kompas wijst altijd richting Het park. Ik heb de neiging er te gaan huppelen, en op de schommels te gaan zitten. In plaats daarvan vertraag ik mijn pas en slenter een beetje. Mijn lijf ontspant maar mijn hoofd bubbelt. Ik ben er verre van origineel in maar ook ik hou van deze stad. Er is geen mooiere stad in de wereld wat mij betreft. Geen stad waar ik liever wil zijn. De eerste stop wordt een koffietentje – Joe and the Juice heet het. Het heeft de sfeer van mijn huis, zelfs mijn Tom Dixon lamp. Het is even lopen; 6,7 kilometer om precies te zijn. Ik hou van vastigheid daarin; hetzelfde tentje liefst, mits een plekje vrij is bij het raam anders loop ik door. Loyaliteit kent zijn grenzen.
De afgelopen twee dagen zat een paar tafels verderop een man, ook met een laptop, die telkens als ik zijn kant op keek zijn glimlach veranderde in een brede grijns met regelmatig witte tanden. Onwillekeurig kwamen toch die chimpansee studies bovendrijven in mijn gedachten. Honderden uren dierendocumentaires laten hun sporen na. Apen doen het ook; een grote grijns opzetten als ze worden aangekeken. Het betekent zoiets als “goed volk”. Hij ziet er ook uit als goed volk. In ieder geval is zijn hoofd mooi symmetrisch en voldoet-ie aan de kenmerken van mijn schoonheidsideaal (slimme blik, hoofdhaar, slank). Je hoopt altijd dat goede looks ook leukheid voorspellen. Dat is helaas niet zo. Het beste voorbeeld hierin is mijn ‘airbnb-host’, ofwel het meisje waar ik bij in huis woon. Ik betaal haar huur en daarom mag ik daar wonen maar niet van harte.
In de meest positieve benadering ervan zou je kunnen zeggen dat ze me m’n gang laat gaan. Ze is prachtig om te zien (beroep: topmodel en acteur in diverse tv series) en daarom is het bijna raar dat er zo’n discrepantie lijkt tussen haar schoonheid en haar gedrag. Tot dusver is ze ronduit bitchy, hard en afstandelijk. Simpele vragen van mij of de andere gast, leiden regelmatig tot een “I can not be bothered by this” die ze als een soort lijfspreuk herhaalt. Hoe werkt je koffie apparaat? ‘I can not be bothered by this’. De e-mail contacten met haar hielpen niet. Maar ach.. Ik heb daar een kamer en een keuken, en ik relax in koffietentjes. Samen met de breedgrijnzer verderop, hoewel-ie er nu nog niet is. . Ik heb een weddenschapje met mezelf wanneer ie contact zoekt (de 5de keer is mijn gok) en wat vervolgens zijn tweede zin zal zijn (Where you’re from?). Mij lijkt Papoea Nieuw Guinea wel een leuk antwoord. De humortest ofzo. Of de can-you-handle-me-test. Zal wel. Iedereen is hier New York-ers gewend. Daarna kan je alles aan.
Ik blader mijn meegenomen dagboek eens door. Er staan 171 bladzijden in die 2018 beschrijven. Omdat het boekje toen niet vol was, heb ik 2019 erachteraan gegooid. Ik schrijf nu aanzienlijk minder. Als ik 2018 doorlees komt het beeld van een flipperkast naar boven, waarin ik het balletje ben wat alle kanten van de kast ziet. Wat welkom was destijds was even rust en even niet heen en weer geflipperd worden. Wat ik precies zocht weet ik niet. Liefde? Focus? Ik vónd in ieder geval mezelf, een nieuwe toekomst (opleiding) en een bestemming om mijn stuwmeer aan vakantiedagen aan op te maken. Ik vond een nieuw leven. En in dat leven past niet langer voorzichtigheid en uitstel. Daar is mijn prachtleven te kort en te kostbaar voor.
De heenvlucht hierheen was een verdrietige en onwerkelijke. De dag dat ik vertrok naar mijn vakantiebestemming, vertrok Bas – oude bekende en zeer geliefde vriend van Broer en Schoonzus – naar het hospice. Begin 40 maar toch gaat hij op zijn laatste reis. Sinds mijn nieuwe studie – naast de fulltimebaan – is mijn leven doorgeschakeld naar de hoogste versnelling. Tevens een nieuwe versnelling voor mij. Ik wist niet dat ik hem had. En Bas schakelt alleen maar terug. De vaart mindert en mindert. En straks staat alles stil. Afscheid nemen is verschrikkelijk. Afscheid nemen van de dood; dat lijkt me nu eens een goed idee. En ik ben hier, in deze machtig mooie stad; met zijn musea, parken, rivier, en muziek. De stad die danst. Om mezelf uit mijn vaste ritme en context halen. Uit het doordender-leven. Om te studeren en om op te laden, geïnspireerd te worden. Broer zei: ‘Je kan niets veranderen aan hoe het afloopt met Bas, dus maak je leven zo leuk mogelijk zolang het kan’. Leuk en waardevol wat mij betreft. Sowieso heeft broer gelijk. Dat is de enige manier van leven. Een soort “Gedenk te sterven” en “Pluk de dag” in één.
De breedgrijnzer kwam tijdens het typen zowaar binnen. De weddenschap met mezelf heb ik verloren. Hij loopt recht op me af en wijst op mijn koffie. “Another one?” en vervolgens “Can I sit here? “ – wijzend op de plek tegenover mij? Twee andere vragen dan ik had verwacht. Hij neemt alvast plaats op het puntje van zijn stoel – zonder antwoord van mij af te wachten – en kijkt me lachend aan. Hoorde ik soms een accentje wat ik niet helemaal thuis kan brengen? ‘Where are you from?’ vraag ik. ‘Guess’, zegt hij. Ik kop ‘m gewoon in. ‘Papoea Nieuw Guinea’.
