Ik weet nog dat ik geboren werd. Een heel gedoe was het. Dat geklauw naar buiten door zo’n donkere tunnel, terwijl je gelijktijdig omhelst wordt door een vlezige wurgslang. Bij wijze van spreken dan natuurlijk. Maar ook toen hield ik al van metaforen. Ik denk dat ik aan die geboortedag overigens mijn afkeer van tunnels heb opgelopen. Ik waardeer erg de pogingen van de overheid om tunnels, waar we een collectief traumaatje aan hebben overhouden, voor ons burgers een beetje aanvaardbaar te maken. Zachte verlichting en witte ziekenhuistegeltjes op de wanden zouden ons dat valse gevoel van veiligheid moeten geven. Maar voor mij, en velen met mij, is dat niet voldoende. Ik ben thuis geboren. Daar was geen veiligheid. Alleen een wroetvrouw, met grote harige handen en een ring die ze had moeten afdoen. En een hoop gegil en gekrijs want bevallen deed je moeder toen standaard bij je thuis. Wat een tijd…De dinosaurus was net uitgestorven. En van shoarma had nog nooit iemand gehoord.

Zo’n geboorte start bij de meeste baby’s – en dus ook bij mij – met heel veel goede voornemens. Je leven zo bewust mogelijk starten, daar streefde ik naar. Die bewuste leefstijl bleef bij mij best een tijdje bestaan. Torens bouwen met blokken is prima, maar óók die toren dan weer omgooien want je weet: in de chaos en puinhoop zit de ruimte voor groei en ontwikkeling. Niet alleen maar opbouwen. Constructie én deconstructie. Ik wist al lang dat deze concepten onlosmakelijk verbonden waren. Ik wist, net als yin versus yang en lijden versus geluk, dat je speelde met je meccano om het vervolgens uit het raam te gooien. Of dat van je broertje, dat kon ook. Hechten aan bouwsels was niet goed. Toegegeven…Een beetje filosofisch ingesteld was ik wel maar sowieso; elk zichzelf respecterende bewuste baby neemt dit serieus. Ik heb in ieder geval enorm veel vernield in mijn kinderjaren, allemaal voor het goede doel. En voor de balans.

En dan de tienertijd, waarin je nog bewuster je best doet. Je weet dat het aankomt op autonomie. Het blijft een uitdagend spel; dat schreeuwen, grenzen trekken, chagrijnig en teleurstellend zijn. Maar de aanhouder wint. Als je alleen maar chaos blijft creëren voor jezelf zonder daar anderen in te betrekken, dan mis je “the point”. Ik wilde het zo bewust en passievol mogelijk doen, met maximale inspanning. Dat koste wat maar ik was een idealist pur sang. En het lukte. Na veel moeite kwam ik uiteindelijk zonder diploma van de middelbare school af. Dat was wel iets om trots op te zijn in die tijd. Niet veel mensen durfden, deden of lukte dat. Wie verstandig en bewust was, ging voor de ultieme rebellie. Trouwen en scheiden heb ik ook al in mijn vroege twintiger jaren afgetikt. Gewoon puur voor het afvinken van constructie- en deconstructie activiteiten op die lange to-do-lijst. Enorm goed op weg. Toen nog. Het enige wat ik destijds heb laten zitten is het “rondsletten” en de SOA verspreiding, maar dat kan ik alsnog goedmaken.

En toch…ik kan niet anders zeggen dan – tot mijn eigen teleurstelling- dat ondanks de goede start toch langzamerhand de klad erin kwam. Vanaf een jaar of 30 ben ik jarenlang slachtoffer ben geworden van mijn verantwoordelijkheidsgevoel, met alle gevolgen van dien. Did I waste it? Not so much I didn’t taste it. Schijnt iets hormonaals te zijn. En goed voor de kinderen.

Maar déze dag heb ik een voornemen. Ik maak gewoon een nieuwe start. Ten behoeve van de nostalgie. Terug naar “the good old days”, het idealisme, de filosofie. Dus – bewust en helemaal in het nu , mind you – ga ik deze dag in zoals je zo’n dag als deze hoort in te gaan: Alles ontharen behalve het hoofd, rompertje aan, keihard huilen, en eten bestellen. Feest! Happy birthday to me. 😉