Kijken jullie ook allemaal naar Max, dat interview met Matthijs? Ik had ze een tijdje geleden beiden in therapie. Willie en Max dan, niet Max en Matthijs natuurlijk. Ze kwamen speciaal voor mij naar Rotterdam. Allebei met een pruik op. Ik heb de gewone uurprijs gehanteerd. Dat was een beetje dom misschien maar goed… ik heb ook zo mijn integriteit. En ik moest nog een keer nadrukkelijk eeuwige geheimhouding beloven, wat ik ook al telefonisch had gedaan. Van die onzinnige formaliteiten waar niemand zich aan houdt natuurlijk. Soms wegen andere belangen zwaarder. Ik ben ook maar mens.
Ik zal niet alles zomaar uit de doeken doen maar het was het geijkte verhaal. Zij is een heel nieuwsgierig persoon en soms was dat – zeg maar – wat grensoverschrijdend. En dan druk ik me netjes uit. En dan moet je net Willie hebben met zijn “woedeprobleempje”. Die smeet met eetkamerstoelen zoals wij met bitterballen. Hoewel ik dat ook altijd raar heb gevonden, mensen die met bitterballen smijten. Mosterdvlekken zijn immers heel moeilijk te verwijderen. Maar goed, het inmiddels al jarenlang een hele geliefde activiteit in Nederland en wie ik ben ik om daarover te oordelen? We hebben allemaal onze gektes. Dat heb ik ook tegen het stel gezegd. Daarna was de tijd om. Een nieuwe afspraak werd er niet gemaakt. Ze waren wel klaar met therapie. Die vluchtige oppervlakkigheid, heel jammer vind ik dat. Maar ik weet ook: ik kan m’n cliënten niet veranderen en zij mij niet. Pas nu ik vanavond Matthijs zo zag zitten bedacht ik me dat ik misschien ook had moeten vragen of ik wel mocht tutoyeren en dat ik ook wel iets netjes had kunnen aantrekken… Aan de andere kant; ik ben Matthijs niet. Mij staat geen pak. En ik heb ze geen één keer aangesproken met hun troetelnaam, hoewel ze zelf aangaven daar geen bezwaren tegen te hebben.
Voor eenieder die zich afvraagt wat de meerwaarde van deze blog is en die dus de les tot dusver heeft gemist – en dat zeg ik zonder verwijt overigens – kauw ik het gewoon uit. Deze blog is ter inspiratie. Naast alle gekte vind ik het belangrijk om inspirerende werkende elementen in een relatie te delen, omdat niemand echt goed weet wat PRECIES het succeselement van een relatie is. Maar ik inmiddels wel. En dat verklap ik nu. Het komt namelijk neer op het uitoefenen van een gezamenlijke hobby. Slechts één? Ja slechts één. Is dat alles? Ja dat is ALLES.
En dat wisten ze heel goed, deze bepruikte mensen. In Argentinië krijgen ze dat met de paplepel ingegoten: selecteer je partner tijdens het uitoefenen van je lievelingshobby. Er is zelfs een Argentijns gezegde over. Dat luidt iets als “zoek de partner met wie je knollen graven wil”. Wat voor activiteit het is doet er niet toe. Het mag gezamenlijk een meesterstuk componeren zijn of allebei graag een Boeing vliegen. Kies gewoon wat. In het geval van Willy en Max is het villen. Willy, fervent jager van hazen, wolven en gordeldieren, gaat een dag op pad. Bij thuiskomst stropen ze beiden hun mouwen op en gaan een hele avond baggeren, plukken en snijden. De passie is exact even groot. Dan weet je ook waar dat op uitmondt na zo’n avond…Op zich heb ik er niet veel mee, met dat villen, maar na een half uur hun enthousiaste verhalen aanhoren ben ik er wel een stuk positiever tegenaan gaan kijken. En het houdt ze bij elkaar. Het doet ze de zonden vergeven die de ander begaat. Tot die conclusie zijn we gekomen.
Omdat ze zich graag inzetten voor het welzijn van het volk – en ik heb gezegd dat dit wellicht wel veertig procent van alle op handen zijnde scheidingen kan voorkomen – zijn ze akkoord gegaan dat ik dit deel. Niet per se met hun namen erbij maar ik heb zelf besloten dat dat dit keer een hoger doel dient. Ze zijn een voorbeeld voor velen en nu ook voor mij. Bij deze. Doe er jullie voordeel mee. Jaag, vil en fileer. En gij leve lang en gelukkig.
