Gisterenavond was zo’n avond. Ik liep naar de bioscoop naast mijn huis, stapte binnen en zag overal stelletjes. Ik was alleen. “Zo’n avond” is zo’n avond dat je dat ineens opvalt. Ik ben er zo vaak alleen. Toen ik samen woonde was ik ook zo vaak alleen. Het is iets wat me 99 van de 100 keer niet boeit. Of wat ik zelfs meer dan prima vind. Natuurlijk heb ik mensen om mee naar films te gaan: buren, vrienden, dochter, collega’s… Doe ik dus ook regelmatig. Maar dan moet er natuurlijk wel wat geregeld worden. Een appje de deur uit, op tijd ook nog, waar ik nu te laat voor was. “Te laat om wat te regelen” is een veel voorkomend natuurverschijnsel in mijn leven. Hoe lekker moet het zijn als je tegen degene op de bank kunt zeggen – vijf minuten voor aanvang van de film het liefst – ‘hee kom, we gaan even naar Richard says goodbye’. En dat je dan samen opspringt en wegloopt; het huis uit, de bios binnen, wijntje halen en kletsen tot de film begint. Gewoon die mogelijkheid. Maar er zat dus niemand op die bank gisteren voor dit momentje. Behalve dan een tiener die me de deur uitkeek. Dus bij terugkomst meldde ik me maar weer aan bij Tinder. One never knows..

Met Tinder heb ik – net als iedereen die “erop zit” waarschijnlijk – een haat/liefde verhouding. Het is hard werken voor die linkerduim. Vijfhonderd man naar links voordat ik één keer maar rechts swipe. Naar links gaan alle mannen die voor een auto poseren of total loss op een festival staan, met acht vrienden en hun tong uitgestoken. Naar links gaan alle mannen die bonussen/trofeeën vast hebben: een vis, bier, een golfclub of een doorgekrast kind. Om naar rechts te gaan moet hij in ieder geval hoofdhaar hebben, boven de 1,75 zijn, een grappig tekstje bij zijn profiel hebben staan (humor is onontbeerlijk, toch?) én slank zijn. Volgens jongste dochter ben ik dan overigens op meerdere terreinen fout: ik doe kennelijk door mijn voorkeuren aan “fat-shaming”, “bald-shaming” en “height-shaming”. Ze zegt nog niet dat ik aan “IQ-shaming” doe, maar dat is eigenlijk best wel zo. Ik hou van slimme mannen. Mits ze zichzelf niet bloedserieus nemen..Er is altijd een mits..

Er zijn – naast die mitsen – een aantal no go’s die direct, dus zonder haperende aarzeling, naar links gaan. Denk hierbij aan “school of life” of erger: “university of hard knocks” bij opleiding hebben staan. Slechte humor moet je afstraffen. Of de zelfverzekerde man die bij beroep “doet er niet toe” heeft staan. Lijkt me wel dat het er toe doet…Ik wil wel ergens over kunnen praten. Ook naar links gaat iedereen – hoofdhaar of niet- die “leuke dingen” wil doen. Of alle ambitielozen die Netflixen en bankhangen als activiteiten in hun top 3 hebben staan (die houden bovendien altijd van “lekker eten”). Lekker onderscheidend ook want de meeste mensen willen graag stomme dingen doen en vies eten? Mannen met eisenpakketten zoals: “JIJ: verzorgd, draagt graag hakken, niet bang om een sletje te zijn, ondeugend, kan koken, geen drama please” gaan uiteraard naar links. Allemaal prima als je dat wilt hoor, maar ga dan zelf niet met drie selfies – die in de wc of badkamer zijn gemaakt – op je profiel staan of met ongetraind ontbloot bovenlijf op een grasmaaier zitten for that matter… hoe smaakvol is dat? Het is in ieder geval dramatisch. De rest van het grut wat naar links wordt geswiped lijkt me gewoon ronduit saai. Ik doe ook aan “boredom shaming”. 

De afgelopen kleine twee jaar heb ik desondanks – dat zegt wel iets over mijn doorzettingsvermogen – een lijstje opgebouwd met matches. Een handjevol daarvan heb ik een date-kans gegeven (en zij mij dus ook). Dit handjevol had ik toch goed ingeschat want het leidde allemaal tot vervolg dates. Ze hadden als overeenkomsten, behalve hoofdhaar dus, dat ze allen slank, grappig in hun teksten, minimaal even groot als ik, en minimaal even ambitieus waren. Ze hadden ook allen een beroep wat ik interessant vond; zoals dokter, architect, mensenrechten-advocaat of farmacoloog (met goeie interesses bovendien: hij was met stip de allerleukste). Oh ja…er was ook een top-ambtenaar tussen die werd ontslagen wegens een groot schandaal. Beroep minder interessant maar het schandaal was wel weer boeiend. Dit kleine reeksje mensen hield (of houdt, daar durf ik niet meer voor in te staan) bovendien van psychologie. Dat leek me wel verstandig na jarenlang een econoom naast me, waarbij er wederzijds bewondering was maar geen interesse voor elkaars beroep. Toch jammer. 

Naast deze – redelijk serieuze – gevallen heb ik op een swipe-avond altijd wat ego versterkende matches. Veel 30-ers. Ik doe niet aan “age shaming”. Stuk voor stuk mooie mannen, met wie ik nooit op date ben gegaan. Nou ja…misschien eentje. Die is te leuk. De winnaar qua looks en qua karakter bovendien.

Dit weekend leverde één 40+ match op. Een niet al te lange maar wel slanke psychiater, met hoofdhaar, jongensachtige looks en humor dus in zijn tekst. Ik stuurde hem een berichtje. Hij antwoordde met: “Chica, ik zit op een festival in België; spreek je later”

Chica? Ik was van alles maar nog niet eerder iemands “Chica”. Laten we dit nieuwe smaakje dan maar proberen. Want Tinder – je kan er veel van zeggen maar – is altijd nog beter dan die serieuze datingapps, waar mensen hele enge serieuze dingen zeggen zoals “Ik zoek iemand voor de rest van mijn leven”. Kan je dan na vijf dates nog Toedeloe zeggen? Of heb je dan iemands tijd verdaan? 

Tinder kan fun zijn, alleen al voor alle verhalen die het oplevert. En wie weet brengt het me ooit mijn soulmate. Niks is onmogelijk. Sowieso…Impossible is just an opinion – Coelho. Dus..