We waren naar de film geweest, vriendin en ik. Ik hou van franse films. Deze had Juliette Binoche in de hoofdrol. “Celle que vous croyez”. Dat wat je gelooft…

Over een 50+ vrouw, die alleen kwam te staan. Over virtuele contacten. Met veel jonger dan je zelf bent. Over verlangen naar jeugdigheid. Over de – gevoelsmatig – vergane glorie van vijftig plus. Over dat alleen zijn dus. Over lege koelkasten. Over “dan maar pannenkoeken” voor je kinderen terwijl je geen eieren hebt. En kids die je beschuldigen van hen vergeten. En dat dat waar is. Over bellen in een kast omdat er nergens privacy is. Over leugens, manipulaties en psychiaters. Treurnis. Pure pure treurnis. Ik kwam ontgoocheld thuis. Oh nee, eerst dronken we nog wat “Dark en Stormy” cocktails in de Ouwehoer, pratend over ziekte en dood, we lachten ook veel maar ik weet niet meer waarom. En toén gingen we naar huis. De cocktails en de lach verdoofden slechts lichtjes de opgedane inzichten en ontgoocheling. Maar eenmaal thuis had ik wel direct een plan. Weg met die zieligheid van al die datingapps. Weg met de treurnis van foto’s met filters. Weg met leven in een fantasiewereld. Ik geef meditatie, schrijven, serendipity, wandelen, opleiding, reizen en dom geluk weer een paar maanden de tijd.

Zo overtuigd als ik erop ging, ging ik er weer af. Alle dating apps zijn weer verwijderd. Rigoreus. Het is een golfbeweging. Vooral een golfbeweging van verlangen, besef, bewustwording, weten, verlichting, en…verdoving. Op Tinder ga je niet alleen voor de fun van één avond of voor de fun van iets wat een relatie wordt. Op Tinder, en vergelijkbare sites, ga je óók om te vergeten. Te overschrijven. Om verweer te kunnen bieden aan de ontgoocheling misschien.

Soms ontmoet je iemand die je hartslag tot grote hoogte brengt. Maar dit speelveld heeft risico’s. Niet alleen in films. Op “mijn leeftijd” heeft iedereen wel ergens “unfinished business”. Meer mensen willen vergeten en overschrijven; ik ben daar alles behalve uniek in. Zo ook deze man van een tijdje terug. Zijn unfinished business en zijn waarheid, dat het overschrijven – met of ondanks mij – niet was gelukt, brak mijn hart. Nadat mijn hart weer provisorisch gelijmd werd- met wat tijd, Netflix-series, werk, opleiding, nieuwe dates en andere verdoving – durfde ik weer te kijken naar wat het me ook bracht. Want een gebroken hart – en trouwens elke date – brengt je óók wat. Toch een soort gratis leertherapie…met dien verstande dat áls je het snapt; de liefde nog steeds voorbij is natuurlijk. En dat je het de volgende keer niet beter doet. The path is fair but so unkind, zegt een regel in een gedicht.

De film was trouwens erg grappig, als-ie niet zo treurig was geweest. Maar het is natuurlijk niet alleen maar droefheid in de aanloop naar liefde. Die spiegels..okay…dat zijn toch een soort gegeven paarden die je niet in de bek mag kijken. Maar je krijgt ook pareltjes aangereikt soms. Complimenten en inspiratiebronnen. Tips dus. Boeken, films, citaten, liedjes worden allemaal gedeeld. Henry Rollins (had ik nooit van gehoord) met zijn Illumination is er zo eentje. De gezongen versie skip ik, maar het lied leest als een gedicht. Over de onvriendelijke donkerte die gratis bij de verlichting komt. Weten is niet altijd fijn. Inzicht al helemaal niet. Het pad van reflectie ook niet. (“With silent eyes inside / I watch myself and worlds collide/ The seasons burn and crack my skin / I stay outside and live within” – Illumination – HR). Ik hoop dat het beter gaat met Henri dan ten tijde dat hij deze tekst schreef. Het is wel realistische pijn van de gevoelige mens. Maar als je Depressie nooit de hand wil schudden, moet je Realisme op afstand houden.

Ik bereik wel eens een zo’n realistisch inzichtje maar ik reis er ook weer graag van weg. Ik kies uiteindelijk voor de sprookjes. Soms mét iemand die een beetje slim en grappig de verlichting kan dimmen en doven. Soms ben ik diegene voor iemand anders. Of anders het sprookje van alleen op reis. Zeventig uur treinen ofzo. Alle opgedane inzichten, verlichting en inspiratie aan me voorbij laten trekken zoals het landschap en de stad aan de zintuigen voorbij trekt. Muziek via de koptelefoon. Kleermakerszit. Of naar Finland rijden. Of naar een yoga kamp ergens. Wat sommige mensen met Ben&Jerry’s ijs hebben, heb ik met reizen door landschappen. Het leidt af, het verdooft, het houdt Realisme op afstand en nodigt Dromen uit. Kortom: het maakt gelukkig. Lijkt simpel, en dat is het ook – Loesje.