Ik had leuke plannen voor dit weekend. En na dit weekend begon een week vakantie. Alle vooruitzichten waren goed dus. Maar toen belde van de week de collega, met wie ik nauw en langer dan twee uur had samengewerkt, de uitslag van de stok-in-neus-test door. Het was positief. Ik dacht aan hoe wij schouder aan schouder door het ziekenhuis hadden gelopen, aan het hardop lachen bij het thee drinken en werkvoorbespreking, hoe wij alles gedeeld hadden – papier, stiften, toetsenborden, water – en hoe we lekker de tafels samen hadden verschoven. In gedachten zag ik overal de virusdeeltjes op me landen. Alleen seks met de collega had de kansen nog verder verhoogd voor me, maar voor een seksloze middag was het wel gezellig intiem. Er viel me toen wel een hoestje op bij de collega. Maar ja, airco…En een rood warm hoofd, met wat pareltjes zweet. Maar ja, altijd warm. Anyway, voor mij was de consequentie dat alles na het telefoontje tien dagen gecanceld wordt; quarantaineregels die gelden bij contact met een “covid 19 patient”. Kipfit binnen zitten. Wat ga je dan doen? Ik ga dan opruimen. En schoonmaken. Daar zit geen structuur in. Ik begin bij een kast en een paar uur later sta ik een balkonvloer te schrobben. Intussen kom ik van alles tegen. Een bezem waar de borstel steeds vanaf valt bijvoorbeeld. Daar heb ik ergens secondelijm voor. Om de secondelijm te zoeken moet er een kastje open, waar troep in zit en wat dan eerst moet worden opgeruimd. Van mezelf dan. Als een soort tornado ga ik door het huis. Makkelijk 7,5 uur non stop. Het heeft iets manisch, behalve als ik bij het administratiekastje beland. Dan zinkt er standaard iets in m’n schoenen maar verder… Eten en drinken vergeet ik. Ik vul vuilniszakken en ik gooi weg. Vrij drastisch allemaal.

Dochter 2, helemaal “into” ont-spullen en ont-troepen, zette Marie Kondo voor me op, waardoor ik ook nog voor mijn boekenkast belandde. Er was een tritsje studieboeken. Allemaal superoud, met nog oudere wetenschappelijke publicaties. Weg ermee. En boeken die ik matig vond en die ik nooit meer ga herlezen: weg ermee. Boodschappentassen werden gevuld met zeker vijftig boeken. Dochter 2 bracht ze naar de papierbak en restafval naar de groene containers. “Moet dit ook weg?” Ik twijfelde niet eens. “Jazeker!” Ze was trots op me. Daarna samen met de dochter en een opwarmpizza van de Appie wezenloos voor de tv. Vieren dat de storm uitgewoed is. Het was intussen bijna negen uur ’s avonds. We keken iets van realityshit. En toen kwam de nacht..

Kijk, ik kan helemaal niet weggooien. Als dochter 2 niets naar de containers had gebracht, had ik vandaag alles weer teruggezet in de kast. Dat komt omdat ik last heb van de zinloze emotie genaamd spijt. Bij spijt hoort de andere zinloze emotie, genaamd ángst voor spijt. Sinds ik mediteer is er overdag niets meer aan de hand. Angst en spijt horen bij ego. Ik identificeer me er gewoon niet langer meer mee. Koppel los. En klaar. Maar ’s nachts werkt dat mechanisme niet. Mijn hoofd gaat aan en ik krijg het met geen mogelijkheid meer uit. De enige remedie is slapen maar ik was wakker. Ik begon plannen te maken. Ik zag ze liggen in gedachten, al die mooie dure studieboeken, in die lelijke blauwe container. Hoe disrespectvol. Al die herinneringen aan de superleuke studie. Zal ik anders m’n joggingbroek aantrekken en nu even naar de papiercontainer gaan? Hoe hoog is deze? Ik denk 1,50 m. Als het op de bodem ligt kan ik er niet bij. Dat wordt klimmen. Er moet een krukje mee dan. En een tas. Maar hoe kom ik dan weer uit de container? Straks vinden ze me daar ’s morgens, in de container met een tas vol boeken, terwijl ik in quarantaine hoor te zitten. Hoe halen zij mij eruit dan? Tillen?

Het werd vanzelf ochtend. Om zeven uur hield ik de nacht voor gezien. Koffie zetten zou dochter 2 wakker maken dus ik wacht even een uurtje. Ter afleiding haalde ik vast mijn administratiekastje leeg, waar gisteren mijn manie me in de steek liet. Niks zit in mapjes, overal papier. Bende is het. Marie Kondo komt bij me op. Ik zie haar weer voor me; een soort pop met een pony en een goede filosofie. Ze spreekt slechts drie zinnen Engels. Een van die drie zinnen is: “if it doesn’t spark joy, get rid of it.” Nou…