Twee jaar woon ik hier,

op de pier

Alles is er

Behalve

een tuin

en derhalve

behalve

een zacht snorrend dier.

Ik heb een kat of had ik een kat? Hij woont in ieder geval permanent ergens anders. Mijn oude kat. Jazzy’s oude kat. Scharrelend en struinend langs de kades van de Maas en door de bossen van de binnentuin, slechts 800 meter verderop – waar ik ooit ook woonde. Net als Jazz. Ooit. Twee jaar voelt lang geleden. Ik kwam niet over hem heen toen ik vertrok. Ik wachtte en ik twijfelde met het aanschaffen van een nieuwe Beer. Jaren van “beauty and terror”, niet vanwege een kat maar wel zonder een kat. Na Zuid Afrika kwam de ommekeer. Er was een besef. Een besef van geen terugweg mogelijk naar de oude kat. Hij hoort daar. En ik nu hier. Zoals Jazz in Londen. Zoals een kind om de week bij mij. Het leven gaat door. Niets blijft wat het is.

Karel overtuigde. De kat en ik horen bij elkaar, dus we gaan zoeken. Op het internet dan maar. Naar een nieuwe relatie die hopelijk vijftien jaar of langer duurt. Katten zijn er – zoals mensen – in soorten en maten. De Karels en de Beers heb ik altijd leuk gevonden. De struiners; met de vrijheid om te gaan en staan waar ze willen. Struinen, scharrelen, jagen, klimmen, rennen. En dan terugkomen – na een dag van avontuur – om van een bordje te eten en in een bedje te slapen. De autonomen én de geciviliseerde kroelers. Beer is de kalme, de eenkennige, de enigszins onvoorspelbaar chagrijnige, trouwe en loyale soort. Wat introvert. Wat verlegen. Karel – de Zuid Afrikaanse slangenworstelaar – is duidelijk een slimme. Een overlever. Niet verlegen, wel kieskeurig. Een zachtaardige beschermheer. Als zo’n struiner, jager, klimmer is uitgesloten; wat blijft er dan over?

Ik keek op marktplaats. Toch een soort Tinder van huisdieren. Jonkies en tweedehandsjes. En ik scrollde. Geen enkele kat raakte. Totdat ik deze zag. Naamloos. “Wegens relatiebreuk aangeboden”. Tien foto’s. Acht maanden oud.

In een nietszeggend zijstraatje, ergens in Rotterdam Noord, woonde hij. Ik liep aarzelend naar binnen nadat de deur was open gezoemd. Ik keek om me heen. Hier was de ontmanteling van de relatie begonnen. Half lege kasten, een koffer op de bank, een zenuwachtig meisje in de kamer. Op de bank zat een zwijgende man met pet. Hij had duidelijk geen zin om me aan te kijken. En te midden van die spanning – zo dik en vet dat je er taartpunten van kon snijden – rende de kat naar me toe. Verre van verlegen. Ik aaide hem, tilde hem op en legde hem over mijn schouder. Hij draaide zijn kop naar mij, likte een pluk haar, snuffelde aan m’n neus, snorde zachtjes en stal mijn hart. Deze is het. Deze wilde; met zijn oranje ogen, vol temperament, passie en vuur. In het bezit van een diepe, lage mauw en een dichte muisgrijze fluwelen vacht. Hij wilde weg. Neem. Mij. Mee. Zei hij.

Zijn baasje stond er verlegen bij. Ze ging maar wat uitleggen over de kat. Dat hij heel erg speels was (hij had mijn jas al van de bank gegooid), dat hij zijn ballen niet meer had omdat-ie was gaan sproeien maar dat hij daarmee nu gestopt was. Ik keek naar hem, hoe hij daar pareerde door de kamer als een volleerd verleider. Hij had duidelijk nog genoeg testosteron. Zijn baasje bleef goede dingen opsommen, zoals dat-ie nooit krabde of beet. Hij was net op de bank gesprongen en had onrustig maar zachtjes zijn tanden in mijn onderarm gezet. Deze jongen wilde spelen en aandacht. “Dit dus, zei zij, dit doet hij dus nooit”. Ik besloot haar gerust te stellen. “Ik koop hem, zei ik, ik vind hem geweldig.” Ze glimlachte opgelucht.

Van flatje naar flatje een dag later, deze half Brit vol energie en in zijn pubertijd. Gezelschap wil hij. Visite. Het liefst een huis vol. Een sociaal wezen. Een knuffelbaar vriendje. Liefde op het eerste gezicht.

“Let everything happen to you

Beauty and terror

Just keep going

No feeling is final” – Rilke

Bovenstaande quote komt rechtstreeks uit de film “Jojo Rabbit”. Afgelopen vrijdag gezien in Kino. Briljante film waarbij absurdisme gemengd wordt met echte thema’s. Wat mij betreft de nr. 1 van dit jaar. Gaat dat zien! Maar voor nu betrek ik de quote gewoon even op de aanschaf van een kat… Met de inhuisneming van deze jongen is de stilstand opgeheven. Niet langer wachtend en hopend op “het oude” maar een doorgaan.

Just keep going.

No feeling is final.

Klopt. Alles klopt. Twee jaar beauty and terror, maar nu woon ik weer samen met een harige vent zonder ballen. Alleen zijn naam beviel me niet: “Tommy”. Een te hoog Sesamstraat gehalte ofzo. Ik probeerde wat dingen uit. Karel (vernoeming), Jimmy (verbetering), Jules of Ari (nagedachtenis) maar hij luistert alleen maar naar Lieverdje. En dat wordt ‘m niet. Het enige nog op te lossen dilemma voor dit jaar. To be continued. Tips welkom.