“Ik ben benieuwd naar je belevenissen.” Een zin die geregeld voorbijkwam op mijn WhatsApp. Ik dacht erover na. Wat telt als een beleving dan? Namibië bleek het land van de ongeëvenaarde schoonheid. We reden door pastelkleurige, bijna getekende landschappen. De woestijn bloeide, voor het eerst in jaren. Zachtgele grassen met – kleine groene of zwarte dode – boompjes naast rode en gele duinen. Roze, grijze en zalmkleurige rotsen afstekend tegen blauwe luchten met veertjeswolken vormden het decor van onze autoritten. Oneindigheid. We zaten vaak zwijgend om ons heen te kijken. Ik vergat te denken en peinzen. Het enige wat er was, was verrukking. Hier reis je voor. Hier reis je voor samen met iemand die hetzelfde vindt en ervaart. Hoe een mens gelukkig kan zijn van het aanschouwen van beauty en dat delen weet ik niet. Maar zo is het en zo voelt het. Als geluk. We zetten de tijd stil. Het geldt als een beleving denk ik. Ik ben er ook in tien zinnen over uitgepraat. De vraag is of het nu is overgebracht, deze beleving. Foto’s gelden als back-up. Honderden foto’s. Bewerken is niet nodig.
Het meeste valt altijd te vertellen over ontmoetingen. Ontmoetingen maken een verhaal. Ik kan er kort over zijn. Er waren twee noemenswaardige ontmoetingen. Eentje was in dorp vol alcoholisten en armoede, met een kerstman-look-a-like. Reusachtig groot, dikke buik, grijs haar en dito baard. Hij leefde in een aftandse caravan, die de grootte had van een mini Kip caravan. De gordijntjes die voor de raampjes hingen hadden in geen twintig jaar een wastobbe gezien. De duvel en zijn oude moer vervoerde hij daarin. En kookspullen. Hij leefde van de verkoop van wat hij maakte: honing, pannenkoeken, chips, gedroogde worst, jammetjes en nog wat. We kochten honing en hoorden zijn verhalen aan. Het bleek een gefrustreerde vrijgezel die dagelijks droomde over vrouwen. Vooral over eentje, namelijk Janet Jackson. Met haar zou hij graag zijn caravan bed een nachtje delen. In zijn verhalen kwamen verder zijn vader, moeder, Nederland en wat over Poetin voorbij. Het terugkerende thema was elke keer weer de missende vrouw in zijn leven. Na een kwartier stapten we weer in de auto, op weg naar een campingplek in de buurt van een zeehondenkolonie aan een verlaten kustlijn. De zonsondergang kleurde de lucht in de meest prachtige tinten. Er was vuur. Er was wijn. Er was worst. Er was ook ijzige wind. De kerstman werd vergeten. Er was alleen dat. Rillen op de zolder van de camper in het zanderige bed. De grote glimlach-beleving.
Een andere ontmoeting heeft meer indruk op me gemaakt. Mede door de grote getalen. Ze waren met tienduizenden. Mogelijk meer richting de miljoen. Of erover. Ze liepen in grote legers over de weg. De banden van onze camper moeten er zeker duizenden verpletterd hebben. Een handpalm groot beest, met zes zwarte spinachtige – zo dik als luciferhoutjes – gebogen poten die makkelijk de acht centimeter haalden. Ze hadden een dik lijf en ze aten gras en vlees. Elkaar bijvoorbeeld. Of de mens als ze de kans kregen. Een sprinkhaansoort bleek. Griezels die het tot levensdoel hadden gemaakt om mij te laten schrikken. Boven me, in douches, wc’s, op stoelpoten, naast m’n voet, op deurklinken, strompelend over het zand….overal waar ik wilde lopen: ze waren er. Op een campingplek konden er rustig twintig uiterst zichtbaar rondlopen. Het bleek een plaag, dankzij de in bloei staande woestijn. Namibiërs waren er ook niet blij mee. De helden pakten de beesten bij een achterpoot vast en slingerden ze ergens de ruimte in. Anderen schopten ze, wat de beesten woedend maakten. Ze krijsten erop los dan. Ik gilde alleen maar af en toe, anderen dwingend de held te spelen. Ze stonden m’n geluksbeleving soms kort in de weg. Als ik wist dat ze er waren stroomde de adrenaline door mijn lijf. De nieuwe liefde bad – rijdend naar volgende plekken – waarschijnlijk dat hij ze niet zou zien daar. Dat zou immers een hele avond waakzaamheid en slingeren betekenen. Zonde. Zonde van de vrede die de desolaatheid met zich meebracht. Maar toegegeven…’s nachts zongen ze mooi.
Zodra we echter de grens met Zuid-Afrika overstaken waren ze weg. Net als alle – zo geliefde – desolate kampeerplekken, het alleen-op-de-wereld-gevoel en de bijbehorende verrukking. Wat bleef was de oneindige uitgestrektheid, de bergen – dit keer puntig – en de zachte tinten van het totale landschap. Wat erbij kwam waren de voorzieningen zoals winkels en supermarkten, de wijnboerderijen, de wind, de restaurants en wat gemiste kennis. Kennis over hoe we eigenlijk hadden moeten omgaan met onze Toyota Landcruiser toen we in het diepe zand van de Sossusvlei reden. Met veel slappere banden dus dan onze te hard opgepompte – voor asfalt zeer geschikte – banden. Kennis dankzij ontmoetingen die wat frequenter worden hier. En het geluk? Ik houd het nog even in mijn hand. Straks – over zes weken – is mijn leven er weer vol mee immers, met ontmoetingen. De transitie fase van “samen-solo” naar “alleen-met-velen” is ingegaan. Van vrijheid naar verplichtingen. Van een sprookjeswereld naar nieuws over oorlogen. En helaas ook van voorlopig afscheid-samen naar samenzijn met anderen. Over zes weken loopt de klok weer door waar ik hem bijna zes maanden heb kunnen stilzetten. De grootste beleving die een mens rijk kan zijn: stop de tijd, stop met praten, kijk, deel, heb lief en “just be”.
