Ze appte. Eén woordje. “Tijd?”
We hadden niets afgesproken. Ze zou contact opnemen als ze een vraag had voor mij en anders niet. De tijd voor beleefdheden en wenselijk sociaal doen is immers voorbij. Tijd is kostbaar. Het is kostbaar in ieders geval maar in haar geval is het gerechtvaardigd om het te zeggen en voelen. Ik besloot te lopen naar onze loopafspraak, om onderweg al vast wat van het lood in mijn schoenen te lozen op het asfalt van het fietspad. Alle weerselementen waren aanwezig die ochtend: van bijna windstil naar stormachtige wind, van regen naar zon, van een briesje met her en der wat wattenwolken naar een regenboog. En dat alles in twee uur tijd. Het liet me lekker bezig zijn met randzaken. Sjaal om, regenjas dicht, capuchon op, regenjas open, sjaal af, sprongetjes over plassen. Het lood in mijn schoenen bleef maar mijn hoofd waaide schoon. Je zou het mindful kunnen noemen. Ik zag haar in de verte al staan, in de miezer regen zonder capuchon en op hakken. Dit wordt geen acht kilometer loopje.
“Hoe is het?”
Het relaas over haar ziekte had veel weg van de bonte knaagkever die had huisgehouden in de toren van het stadhuis van Bolsward. Van binnenuit worden pijlers en zo het fundament weggevreten door iets kleins, iets futiels zelfs, maar wel gewoon desastreus. De oplossing voor de Bolswardse toren blijkt niet kopieerbaar naar de mens. De kop kan er niet af. Maar niet alleen de pijler gezondheid wankelt inmiddels bij haar. Ze was ook “even” gestopt met haar zo geliefde werk. Als klap op de vuurpijl had ze de kettingzaag en hakbijl gezet in de derde pijler onder het menselijk fundament: relaties. Ze had een soort van half/half vriendje, wat aan haar kleefde als een uitgekauwd kauwgompje, verteld dat hij uitgekauwd was en ergens onder geplakt. Haar hele fundament was wankelbaar geworden. Toch zag ze er krachtig uit. Gezond. Helder. Ze was al vrijwel bullshit-loos voordat ze ziek werd maar de laatste stukjes bullshit had ze volgens mij de eerste dagen na de diagnose begraven.
“Waarom wilde je me spreken?”
Ze was bezig met het schrijven van een bucketlist. “Ik ben er een beetje inspiratieloos in, zei ze, maar jij zit vast vol ideeën”. Ik dacht aan alle reizen die ik nog wilde maken, aan de bergen die ik wil beklimmen, aan de wandeltochten die ik nog wil volbrengen, aan alle feestjes die ik nog wil organiseren, aan concerten waar ik nog heen wil, aan de zeiltocht met een drie master voor de kust van Italie, aan de boeken die ik nog wil schrijven, aan de opleiding die ik wil afmaken. Maar het is een bucketlist voor de gezonde mens. Voor de ontkennende mens ook. De mens die nog 300 jaar denkt te leven. Hoe zou mijn bucketlist eruit zien als ik in haar schoenen stond? Ik zou geloof ik dichtbij huis blijven. Misschien wat kaartjes kopen voor wat klassieke concerten, voor voorstellingen in het oude Luxor en Walhalla, voor films en her en der wat kleinschalige concerten bezoeken. Alles met vrienden en familie. Koffietentjes. Kroegjes. Die afleiding maar ook die liefde. Het samen zijn met mensen waar je van houdt.
De miezer regen werden dikke druppels. We stapten een van de vele koffietentjes op onze route binnen. Twee koffie verkeerd, met soja melk. Wat is er eigenlijk verkeerd aan zulke goeie koffie? Ze glimlachte. “Tegenwoordig eet ik de koekjes erbij op, zei ze. Heb ik jaren laten staan. Waarom eigenlijk?’
“Wat moet er allemaal op die bucketlist van je? Reizen? Dingen om beroemd te worden? Nieuwe liefde?”
Ze had niets met reizen. En wel iets met beroemd? Ze lachte breeduit nu. “De geschiedenisboeken ergens in gaan?” Ze schudde haar hoofd. “Nope, die skip ik” zei ze. “Jij mag schrijven wat je wilt over me maar houd het anoniem en overhandig ooit wat je geschreven hebt aan mijn ouders en zus. Die zullen het wel een leuke herinnering vinden.” Ik slikte en ik knikte. Het was erg duidelijk wat ooit inhoudt.
Ze was er nog niet uit qua liefde en daten. Ze vertelde over een vriendin van haar die altijd tegen haar preekte. “Ze is niet de enige hoor, zei ze er snel achteraan, maar wel de meest aanhoudende en de meest drammerige.” Die vriendin had haar altijd verteld dat ze eerst blij moest zijn met zichzelf voordat ze de liefde zou starten. “Zelf is ze geen dag alleenstaand geweest vanaf haar 30e, zei ze er achteraan, en volgens mij was ze voor die tijd ook niet heel blij met zichzelf. Grootste bullshit ooit. Mensen verspillen daar veel te veel tijd aan; aan blij worden met zichzelf. Onzin-advies want het punt is: ik ben niet minder blij met mezelf dan mensen om me heen mét relaties. Ook niet meer blij trouwens. Gewoon okay. Normaal denk ik. Gemiddeld. Whatever that may be.” Ik schrijf het even op, zei ik. “En ik ga het haar gewoon zeggen” zei ze. We klinkten onze koffieglazen even tegen elkaar als alternatief op de high five of de wijnglazen-proost.
Maar het probleem bleef staan. Er stond nog steeds niets op de bucketlist. We peinsden een beetje voor ons uit. Wat als je dingen gaat doen die je nooit gedurfd hebt, maar die nu niet meer uitmaken? “Zoals? Bungeejumpen?” Nee, nee, zei ik, ongepaste dingen waar je een strafblad mee opbouwt als je gesnapt wordt. Harddrugs ofzo. Of een mascara jatten uit de Bijenkorf. Wat maakt dat nu nog uit? Haar ogen fonkelden. “Kan jij aan harddrugs komen?” Eh..nee. Maar ik zal er eens op googelen. Ze schaterlachte. “We beginnen bij de mascara” zei ze.
We?
“Ja, ik ga echt niet alleen en ik weet zeker dat jij het leuk vindt om mee te gaan”. Ze heeft gelijk. Prachtdoel. Bucketlist-waardig. Een mascara jatten bij de Bijenkorf die je niet nodig hebt. Altijd al van gedroomd.
