Beste Carina,

Vakantiebrein..

‘Verandering van activiteit’, dat is vakantie toch? Benieuwd hoe het brein het vindt om tijdens een relatiecrisis op vakantie te gaan met je gezin. Wat een tweestrijd in dat brein van me, echt om knettergek van te worden. De eerste dagen zat mijn brein overvol met werk en relatie, echt bomvol en als blijkt dat je hotelkamer bij aankomst op je eerste vakantiebestemming niet is wat je je ervan verwacht had, nou, dat kon het brein niet aan hoor. Ik kon niks meer in het juiste perspectief zien. Volledig over de rooie, helaas ook tegen de receptie, huilend in bed, boos op iedereen en het meeste boos op mezelf. Teleurgesteld in dit hoopje niks. Ik kon mijn werk niet loslaten, want ik weet wat me te wachten staat als ik terugkom. Boos op G., omdat hij denkt door te doen alsof alles ok is, het dan ook ok is. Niks is ok! Ik wilde naar huis en me verstoppen onder de dekens, maar mijn huis voelt niet echt als thuis en onder de dekens is het te heet, want we slapen onder een plat dak en er zijn daar muggen die wachten totdat je in slaap valt en je dan lek prikken, and so on and on, totdat je uitgeput uit je bed rolt om weer te gaan werken. Mijn brein is helemaal doorgeslagen en geeft mijn lichaam zover signalen af. Gelukkig, na een paar dagen ‘vakantie ‘is er iets meer rust gekomen in het brein. De ergste tranen zijn opgedroogd en het eerste kleurtje op mijn huid is zichtbaar. Activiteiten met ons drietjes voelen als een doodgewoon gezinnetje, maar wat mijn man niet ziet en weet, is wat er in mijn brein omgaat. Een dag varen op het meer, hoe leuk ook, mijn gedachten gaan naar hem en zijn minnares. Zomaar, moet ik er continu aan denken. Het lijkt wel dat wanneer ik ontspan en lijk te gaan genieten, dan komen die gedachten over hun. Het verpest zoveel en mijn brein laat het toe. Waarom? Waarom niet zoals G. denken: “was een fout, vergeten en doorgaan”. Maar ik kan niet doorgaan, mijn diepe ik zegt dat niks meer hetzelfde is. Hij heeft mijn vertrouwen in ons in 1x weggevaagd. We zijn niet meer die vanzelfsprekendheid. Hij heeft mijn idee van een relatie veranderd, de liefde, de liefde van je leven, wat een onzin allemaal. Nooit meer zal ik een relatie kunnen aangaan, tot mijn dood blijf ik alleen. Moet alleen nog uitvogelen hoe ik dat financieel kan doen. Als ik bij G. blijf, dan doe ik hem tekort. Van de een op andere dag kan/mag hij me niet meer aanraken. Hij wil toch geen vrouw die hem dat fysieke niet meer kan geven? Allemaal door zijn ontrouw. Ik vind ook dat hij helemaal niet ‘vecht’ voor ons. We hebben geen diepgaande gesprekken, alles koetjes en kalfjes. Wat de toekomst ook brengt, het idee van alleen zijn beangstigd mij ook, maar we verdienen beiden meer dan dit. Loslaten is zo moeilijk. Ook omdat G. aangeeft mij niet kwijt te willen. Maar hij moet ergens toch voelen dat hij mij al kwijt is sinds de eerste x dat hij met haar het bed deelde. Zijn telefoon houdt hij nog net zo spastisch bij zich als voorheen. Man wat ben ik boos. Hoe kun je verder gaan na zoiets? Na de berichten die ik op zijn telefoon las? Hoe dom en naïef en gebruikt kun je je voelen en waarom laat ik dit gevoel gebeuren? Ik zit zo vast en op het moment van ‘ontspanning’ op deze vakantie, dan gaat mijn brein meteen in overdrive. Ik heb nog geen bladzijde van mijn vakantieboek kunnen lezen, totaal geen rust en de vakantie zit er bijna op. Kan ik mijn brein hier niet achterlaten aan de Franse Riviera en haar wat extra rust geven? Ik zie er zo tegenop om weer naar Nederland te gaan. Terug naar wat?

Groet, C.