Kijk eens naar de huidige dynamiek van je relatie. Zijn jullie gelukkig samen? En als jullie dat niet zijn; is een van de twee dan niet gelukkig of zijn jullie dat allebei niet? Andersom: Als jullie gelukkig zijn, zijn jullie dat dan allebei – ook los van elkaar – of is een van de twee dan ongelukkig en trekt deze de ander mee?
Voor de mens zonder relatie: Sta eens stil en kijk om naar vorige week. Ongeacht wat je meemaakte; zou je jezelf een gelukkig mens willen noemen? En waar blijkt dat uit?
Mensen mét en zónder relatie streven geluk na. Veel mensen kijken naar hun partner hierin als de leverancier van het geluk. “Je beloofde dat je me gelukkig ging maken maar ik ben niet gelukkig”. Het omgekeerde komt minder vaak voor maar dat kan ook beroepsdeformatie zijn…
Een belangrijke vraag is: Kan een partner je op het pad van geluk brengen of je van het pad van geluk afbrengen? En kan jij dat andersom ook?
Boeddha’s beroemde uitspraak is: “There is no path to happiness, happiness ís the path”. Gelukkig zijn is de weg naar geluk. Wie gelukkig is trekt geluk aan. Wie gelukkig is met zichzelf, trekt mensen aan die gelukkig zijn met jou. Wie ongelukkig is, trekt ongelukkigheid aan, ook in de vorm van mensen die ongelukkig zijn met jou. Hoe werkt dat?
Geluk is een constructie van de geest. Voor mensen die zo bewust mogelijk leven is het veel makkelijker zich gelukkig te voelen. Bewust levende mensen richten zich meer op de zegeningen, waardoor ze meer zegeningen zien. Bijvoorbeeld een zonnestraal tussen donkere wolken, een aardige winkelier, een specht horen op een middagwandeling, iemand die ergens voor bedankt, een glimlach van je kind/partner of vreemdeling. Alle kleine momenten op een dag die je hart verwarmen neemt men bewust(er) waar. Daar dankbaar voor zijn geeft een trigger naar je brein om daar meer op te letten. Je brein leert dat je dat belangrijk vindt om op te letten en stuurt je focus daarheen, waardoor je meer zegeningen waarneemt, hoort en voelt. Deze zegeningen geven je een gevoel van geluk. Met andere woorden; geluk trekt geluk aan.
Als je niet bewust leeft, dus niet intentioneel, dan gaat je brein zelf proberen eruit te filteren wat voor ons belangrijk is. Als we graag bij het opstaan het nieuws lezen, dan leert ons brein filteren dat je graag je aandacht vestigt op ellende. Met als gevolg dat je meer ellende ziet om je heen omdat je brein je aandacht daarheen stuurt. Als we door allerlei omstandigheden de overtuiging hebben dat we waardeloos zijn of niet goed genoeg (een haperend “beliefsystem”) dan gaat ons brein op zoek om dit te bevestigen. Er zijn genoeg triggers om ons heen die zouden kunnen bevestigen dat we inderdaad waardeloos zijn. Iemand die tegen je oploopt in een drukke winkelstraat, geen compliment krijgen van een collega terwijl je veel werk ergens in hebt gestopt, of een partner die na tien jaar nog niet weet wat je lievelingseten is. Kortom: Je krijgt bevestigd wat je al vreesde. Omgekeerd werkt het dus ook: ongelukkigheid trekt ongelukkigheid aan. Hoe je je voelt komt vaak voort uit je hoe je denkt. Hoe onbewuster je leeft, des te meer negatieve gedachten de ruimte hebben om gevoelens uit te lokken waar we niet blij van worden. We hebben een heleboel bullshit gedachten die ons continu op een verkeerd spoor zetten als we niet opletten. Bijvoorbeeld op het spoor van lijden. Ook ongelukkigheid is een constructie van de geest.
De gelukkige mens heeft niet meer geluk dan de ongelukkige mens. De gelukkige mens neemt meer geluk waar dan de ongelukkige mens omdat diens geest daarop gericht is. Dit wordt ook wel de wet van aantrekking genoemd (law of attraction).
Als je ongelukkig bent in je relatie of je partner is ongelukkig met jou of jij met je partner, dan is het goed om onderzoek te doen en te starten bij jezelf. Hoe bewust leef je? Veel mensen zijn niet tevreden met zichzelf. Ze vinden zichzelf niet de ideale versie van zichzelf. Ik heb lang geleden tijdens mijn studie geleerd dat hoe groter het gat is tussen wie je bent en je ideale zelf, des te groter de kans op depressie (en des te groter de kans op relatieproblematiek). Het verschil tussen diegene die je nu (denkt dat je) bent en je ideale zelf zit alleen in jouw perceptie.
Als on-gediagnostiseerde ADD’r – ofwel neuro divers persoon – streef ik mijn hele leven al naar mijn zaakjes op orde krijgen. Meestal maak ik het zo groot als mijn LEVEN op orde krijgen. Ik gebruik hiervoor meerdere aantekenboekjes. Zo mooi mogelijk moeten deze zijn. Hoe mooier, hoe groter ik de kans inschat dat het deze keer gaat lukken. Noem het kinderlijk of magisch denken maar het is zo. In deze aantekenboekjes staan lijstjes. To do lijstjes, die ik niet meer nummer (want wie wordt er blij van 54 genummerde to-do-punten waar je geen zin in hebt?) maar een bolletje geef. Ook ongenummerd kan iedereen zien dat de lijst iets heeft van eindeloosheid. Elke dag komen er meer bolletjes bij dan eraf gaan.
Verder ben ik chaotisch. Dat wil zeggen; hoe drukker ik het heb, des te meer ik dingen vergeet. Hoe meer ik moet opruimen, des te meer ik spullen verplaats om ze nooit meer terug te vinden (of jaren te laat). En uiteraard heb ik dingen in mijn kast staan en hangen die ik niet paste toen ik ze kocht maar die ik ben vergeten op tijd terug te brengen.
Ik vind het heel moeilijk om op tijd te komen. Mijn ouders zeiden vroeger dat ik nog in staat was om te laat te komen op mijn eigen begrafenis. Timemanagement blijft altijd een ding, vooral privé eigenlijk.
Als laatste – en dit is het grootste probleem – stel ik uit. Hoe drukker ik het heb, des te minder schuldgevoel ik heb over het uitstellen want “ik had er ook echt geen tijd voor”. Dit leidde tot het volplempen van mijn leven met drukte. Leidde ja…want er is het een en ander veranderd.
Wat vooral veranderd hierin is, is mijn perceptie ten aanzien van neurodiversiteit en de bewustwording van de energie die erbij hoort. Ik had namelijk een lange tijd – en nog wel eens – een hekel aan mijn neurodiversiteit. Ik schaamde me voor het nooit op orde krijgen van alles. Ik voelde me schuldig en slecht. Soms maakte het mij nerveus en onrustig, dan weer eens hyperactief of passief. Mijn energie was vergelijkbaar met die van een kind die in een auto stapt, op de bestuurdersstoel, en geen idee heeft wat-ie met een auto moet doen. Optrekken, remmen, optrekken, remmen, met een klap tot stiltand komen en ineens vooruitschieten. Lekker rijdt het niet. De partners die hierbij stonden, stonden erbij en keken ernaar. Geen idee wat ze met me aan moesten vaak. Meestal resulteerde het in een aanbieding om dingen over te nemen, waardoor ik me alleen maar extra mislukt voelde.
Wat mij heeft geholpen om niet langer ongelukkig te worden van deze andere bedrading is radicale acceptatie. Dit is hoe mijn brein werkt. Het heeft ook hele goede kanten zoals een hyperfocus, originele invalshoeken bij probleemoplossing, een flexibele en “all good” levenshouding naar anderen en een uitstekend aanpassingsvermogen aan verandering. Daarnaast kan ik me goed verbinden met mensen en heb ik veel begrip voor mensen die hun leven ook niet op orde hebben en daaronder leiden. Ik vind mijn neurodiversiteit nu meestal prima, maar ik moet wel wat goede gewoonten ontwikkelen en zorgen dat alles wat op discipline en motivatie vaart makkelijker wordt. Een boek wat mij hierin zeer behulpzaam is, is “atomic habits” van James Clear. Wat mij het meeste geholpen heeft is bewustwording.
Soms krijg ik koppels bij me waarvan een van de partners valt in het hokje “neurodivers”. Zonde als dat leidt tot ruzies en spanningen in een relatie. Het is uiteraard niet de bedoeling dat radicale acceptatie een vorm aanneemt waarin de neurodiverse persoon nare dingen zegt als “zo ben ik nu eenmaal”. Dat is impliciet tegen je partner een dikke middelvinger opsteken. Radicale acceptatie is wel je realiseren wat het inhoudt, de voor- en nadelen zien ervan. Zelf verantwoording nemen voor de energie die je de relatie in slingert, want het is wat onaangenaam voor de ander als je alles waar je zelf niet blij mee bent afreageert op je partner. Dat gebeurt wel veel.
Ik weet dat dit gebeurt, mede omdat ik zelf natuurlijk ook wel eens doe. Toch…als je de weg naar bewustwording wandelt, je focust op intentioneel de goede dingen doen en dankbaar te zijn voor de zegeningen van – in dit voorbeeld – neurodiversiteit, dan wordt langzaam je nadeel je voordeel. Dat wat een belemmering voor je was, gaat vóór je werken. Langzaam maar zeker word je de beste versie van jezelf.
Om de beste versie van jezelf te zijn of te worden zijn wil ik drie basisvoorwaarden introduceren. Drie stappen die je verplicht (aan jezelf) moet nemen.
- De eerste stap is: stop met uitstellen. Doe wat nodig is om de persoon te worden die je wilt zijn. Als je fitter wilt zijn of meer volgens je hogere doel wilt leven of je financiën beter op orde wilt hebben of een betere relatie wilt met meer intimiteit of meer tijd wilt hebben voor je familie (of…en dit is een hele lange lijst): stop met uitstellen. Doe wat je moet doen en start nu.
- De tweede stap is – en dat geldt voor alles waar je geen invloed (meer) op hebt – accepteer wat is. Verzet je niet. Wat is dat is. En overigens geldt ook: wat was dat was. Je kunt het verleden niet veranderen. Neem nu je verantwoording. Werk met “wat is”; werk er niet tegen. De weg naar geluk is de weg van Geen Verzet. Hier gaat het nu over neurodiversiteit maar het geldt voor alles waarmee je geboren bent of wat je overkomen is: een handicap of een beperking, een depressie, een trauma, rouw om verlies, beperkte emotieregulatie, persoonlijkheidsproblematiek, verslavingen, angsten enzovoorts. Alles wat op je bordje ligt, dat ligt op je bordje. De inhoud daarvan achter een muurtje kieperen en net doen of je bordje leeg is werkt niet.
- De laatste stap, en dat is de stap waarmee ik begon, is je focussen op alles wat goed gaat. Leef intentioneel. Tel je zegeningen. Leer dat.
Stel je nu eens voor hoe je tegenover je partner staat als je radicaal accepteert wat je moeilijk vindt aan jezelf, als je je zegeningen telt en je vooral intentioneel focust op het goede (in jezelf en in de ander) en als je werkt om de beste versie van jezelf te worden? Wat voor energie straal je dan uit? Hoe zou je partner dat vinden? Hoe zou dat werken in je relatie? Voel eens hoe dit zou voelen, want hoe belangrijk het ook is dat je hoofd het snapt; het is noodzakelijk dat je hart dit snapt. Bewust worden is je realiseren hoe het zit. Wat je je realiseert dat voel je. Je voelt dat het klopt. Enlightenment. Daar start alles.
